محمد رفیع قاضی‌زاده

تو سرنوشت منی،«هم‌گناهِ» من هستی 

و هم درست ترین اشتباه من هستی 

 

چه حاجتی‌ست به هر برکه رو بی‌اندازی؟

تو ماهِ آب که نه، بلکه ماه من هستی

 

و عاشقان همه رنگ سیاه می‌پوشند 

دلیل پوشش رخت سیاه من هستی

 

از ارتفاع غزل می‌پرم در آغوشت 

تو با شکوه ترین پرتگاه من هستی 

 

چگونه بی تو تحمل کنم زمستان را؟ 

تو شال گردن نرم و کلاه من هستی 

 

#محمدرفیع_قاضی_زاده

شعر معاصر افغانستان