بسیار شد جدایی و دوری عزیز من
احساس تلخ زنده به گوری عزیز من
قلب مرا که مرده در او هر چه اشتیاق
دعوت چه می کنی به صبوری عزیز من
رفتی و خط کشیده جدایی میان ما
صد ساله ره مسافت نوری عزیز من
از خوان دهر غیر من از کس شنیده ای
آشی خورد به این همه شوری عزیز من؟
پاییز هست و هر که در اندیشه سفر
از جمله هم یکی گل سوری عزیز من
تا گرد راه شوید از احساس خسته ات
با یک پیاله چای چطوری؟ عزیز من
عفیف باختری
شعر معاصر افغانستان
شنا کردن در اندوهی‌که در 'روز بد برادر من' جاری است
نویسنده: عفیف باختری
ابراهیم امینی شاعری است بی‌قرار و گریزان از گزار‌ه‌های پرت از متن و اندیشه‌هایی که ربطی به زندگی شاعر ندارد. شعرهای این شاعر با زیست خلاقی که در متن خود دارد، رفتاری ناشیانه با تئوری‌های مصرف‌شده و متصرف شده را برنمی‌تابد. از نام چهارمین دفتر شعر این شاعر آغاز کنم که شروع خوبی است برای ورود به دنیای شعر و شخصیت شاعری که از دم دست‌ترین و ساده‌ترین تصویرها، مجموعه‌یی بسیار پیچیده و ژرف می‌آفریند. امینی شاعری است ناب، خودجوش، طبیعی و مانند هر شاعر جریان‌ساز دیگر با پوستی به کلفتی و زمختی پوست یک کرگدن. «روز بد برادر ندارد» ضرب‌المثلی است برخاسته از بستر یک تجربه جمعی که با برخورد فرد گرایانه امینی این گونه بازآفرینی شده است: روز بد، برادر من!
خوشم که میگذرد عمر من شتابان تر
خوشم که گشته زمستان من زمستان تر
خوشم که برف فراوان نشسته بر مویم
که با گذشت زمان میشود فراوان تر
نخوانده فکر مرا، قصه جمع وجور نکن!
که از گذشته شده فکر من پریشان تر
شبی که آمده بودی به قصد کشتن من
نگاه خشک تو را کرده بود باران تر
پس از دویدن‌مان پابرهنه در باران
کمی شراب زدیم و شدیم عریان تر
شراب میخوری و میکشی پشیمانی
پس از دو جام دگر میشوی پشیمان تر
نبر سؤال مرا این قدر به زیر سؤال
بیا که از تو کنم یک سؤال آسان‌تر
مگر هراس من از سایه ام بسنده نبود؟
که در تو می نگرم، میشوم هراسان تر
عفیف باختری
