غزلی از حجت نادری

گریه شو بین ازدحام اتاق, مست و تنها بروی تختت باش

شانه‎اش را به کس نخواهد داد قانع شانه‎ی کرختت باش

او که مثل انار روئیده, سیب هایش دو بار روئیده 

تو که مثل چنار روئیدی, در خور لرزه درختت باش

نیمه ات رفت نیمه جان شده ای, مثل یک کوت استخوان شده ای

شاعر قد بلند آبادی! کوت بندی برای رختت باش

دست تقدیر در دهانت بود دست تو در دهان زندگی‎ات

مشت ها را گره بزن محکم, مرد این روزگار سختت باش 

 

حجت نادری

شعر معاصر افغانستان 

خوانشی از متن آهنگ رادیواکتیو، اثری از گروه موسیقی امیجین دراگنز, حجت نادری

خوانش‌گر: حجت نادری «هوشنگ»

 

 I'm waking up to ash and dust

 I wipe my brow and I sweat my rust

 I'm breathing in the chemicals

 

رادیواکتیو با بیداری آغاز می‌شود، بیدار شدن از خوابی که لایه‌های خاکستر و غبار به ضخامت و عمیق بودنش افزوده است. بیدار شدن و برخاستن از تمدن سوخته و از دست‌رفته‌ای که ممکن است زیاده‌رویِ تلاش انسان در زنده‌ماندن باعثش شده باشد. این باز مانده‌ برمی‌خیزد و پیشانی‌اش را پاک می‌کند و با زدودن زنگ‌ها از اشیا و جاهای باقی‌مانده،‌ نشان می‌دهد که هنوز می‌تواند دنیای جدیدی بسازد، با آنکه ریه‌هایش از مواد شیمیایی پر شده است؛ به امیدی که ته دلش مانده می‌چسپد و رو به جلو حرکت می‌کند.