شعری از عاصف حسینی

اگر هر آواره با خود شعری بیاورد

چه خواهد شد؟

آیا اروپا دیوان بیدلی نخواهد بود

با کلماتی گیج و عمیق

با حرف هایی از تاک‌های دمشق و بلخ

مدیترانه چطور دلش آمد

تو را با شعرهایت غرق کند

دریا چگونه توانست

این همه شعر را بنوشد و مست نشود

...

گلویت اینجا می‌خشکد

نه آب معدنی پاستوریزه!

نه شراب زیرخانه‌ تاک‌های آلپ

هیچ چیز گلویت را تازه نخواهد کرد

چطور دلت آمد

کلماتت را اینجا دفن کنی

این جا قبر شاعران قبله ندارد

اینجا ما فقط در مکالمه یک حرف ساده گیر کرده‌ایم

سال‌هاست 

گیر کرده‌ایم

کودک شاعر من! 

 

عاصف حسینی

شعر معاصر افغانستان