حکیم علیپور

تنهایی

با تو چه‌کار می‌کند؟!

صبح تا شب،خیابان‌ها را پا برهنه و گیج قدم می‌زند

به عروسک‌های پشت ویترین‌ها چشم می‌دوزد

پول‌های مختصرش را می‌شمارد

و کنار زباله‌دانی به خواب می‌رود.

 

تنهایی با رئیس‌جمهور 

کلاه قره‌قل می‌پوشد

به آن سوی آب‌ها سفر می‌کند

و از استخوان‌های پوسیده‌ات

بانک‌های سیاه را پُر می‌کند.

 

تنهایی وقتی دلش بگیرد

زیر پلی می‌رود

و اشک‌های تو را در خود تزریق می‌کند.

 

تنهایی با من اما حرف نمی‌زند

چای نمی‌نوشد

تنها لباس‌های تابستانی‌ام را می‌پوشد

و خودش را در رودخانه‌ای غرق می‌کند.

 

حکیم علیپور

شعر معاصر افغانستان 

شعری از عاصف حسینی

اگر هر آواره با خود شعری بیاورد

چه خواهد شد؟

آیا اروپا دیوان بیدلی نخواهد بود

با کلماتی گیج و عمیق

با حرف هایی از تاک‌های دمشق و بلخ

مدیترانه چطور دلش آمد

تو را با شعرهایت غرق کند

دریا چگونه توانست

این همه شعر را بنوشد و مست نشود

...

گلویت اینجا می‌خشکد

نه آب معدنی پاستوریزه!

نه شراب زیرخانه‌ تاک‌های آلپ

هیچ چیز گلویت را تازه نخواهد کرد

چطور دلت آمد

کلماتت را اینجا دفن کنی

این جا قبر شاعران قبله ندارد

اینجا ما فقط در مکالمه یک حرف ساده گیر کرده‌ایم

سال‌هاست 

گیر کرده‌ایم

کودک شاعر من! 

 

عاصف حسینی

شعر معاصر افغانستان 

بی‌خوابی شعری از سید ضیا قاسمی

«بی‌خوابی»

 

دریچه‌ی ذهنم را باز کن 

زنبوری آن‌جا می‌چرخد دور گلی

بگو آرام‌تر وِزوِز کند 

می‌خواهم بخوابم 

صدای تلویزیون لعنتی همسایه اگر بگذارد 

 

چراغ‌های خیابان روشن‌اند 

در سرم، 

زمین را کسی با انگشت می‌چرخاند

در آفریقا مردانی لاغر 

از تاریکیِ معدنی پایین می‌روند 

می‌خواهم بخوابم 

صدای تلویزیون لعنتی همسایه اگر بگذارد  

 

مرد گاریچی اسبش را شلاق ‌زد

نیچه دوید

اسب را بغل کرد و بی‌هوش شد

بودا گفت زندگی شبنمی است

که می‌لغزد پایین از برگ گلی

و کیست این شخص

که در ذهن من در قطار برلین نشسته 

و چهره‌اش پیدا نیست؟

می‌خواهم بخوابم 

صدای تلویزیون لعنتی همسایه اگر بگذارد 

 

بر فراز کاج کلاغی می‌خواند:

از آسمان کابل 

همراهِ راکت، برف می‌بارد

یادم می‌آید بخاری پدرم هیزم ندارد

و ترامپ نمی‌خواهد لاشه‌اش را از چَوکی بردارد 

و هزاران‌ ‌پنگوئنِ گم شده در قطب جنوب

به کجا ممکن است رفته باشند؟

می‌خواهم بخوابم 

صدای تلویزیون لعنتی همسایه اگر بگذارد  

 

آرام کن آن زنبور را

خاموش کن چراغ‌های خیابان را

نگذار زمین را بچرخانند

شلاق را بگیر از دست گاریچی 

خانه‌ی پدرم را گرم کن

چهره‌ی مسافر برلین را نشانم بده 

و از پنگوئن‌های گم‌شده خبری بیاور

می‌خواهم بخوابم 

صدای تلویزیون لعنتی همسایه اگر بگذارد 

———

چَوکی: صندلی 

 

سید ضیاء قاسمی

شعری از وحید بکتاش

منتظرم صدای تو‌‌ بیاید

هواپیماها اما

شدت انفجارها

شلیک مستقیم به مغز کودکی

 

آری عزیزم

 این‌جا خاور میانه است

و تنها صدای مردگان به گوش می‌رسد

صدای شکستن جمجمه‌ها

زیر چَین تانک‌ها

 

این‌جا خاور میانه است

در غزه اگر نمرده باشی

در بیروت از هم جدا می‌شوی

از عشقت تنها پیراهن پاره‌پاره‌یی می‌ماند

حتا اگر مهم‌ترین شاعر جهان باشی

 

در «بیروت» اگر نمرده باشی

در «حلب» از هم جدا می‌شوی

تو و معشوقت را نه

جمجمه و بدنت را می‌گویم

 

منتظرم صدای تو بیاید عزیز من

از کابل

از پایتخت جنگ جهان با زنان

و با خشم بگویی

تو سرزمینت را رها کردی‌و

به دامان قاتلت پناه بردی.

 

وحید بکتاش

شعر معاصر افغانستان 

وحید بکتاش

 تا که دهان باز می‌کنی

تمام پرندگان جهان یک‌جا پرواز می‌کنند

و با هر ثانیه‌یی که حرف نمی‌زنی

پرنده‌یی از آسمان می‌افتد

مثل من که افتادم از تنهایی

از درخت گیلاسی که شاخه‌هایش

به سمت خانه‌ات خم بود

مثل من که دامن شعر را رها کردم

به دامن تو چسپیدم

ولی گلی در دستانت نیستم

تمام دسته‌‌گل‌های جهانم

که نامه‌یی یا نشانی ندارد

 

که راه می‌افتی

زمین زیر کفش‌هایت سبز می‌شود

مباد سفرت دور باشد

بهار کابل را کجا می‌بری؟

مثل من که وقتی ترا دیدم

کلمات را از کتاب‌ها بردم

ذهن نقاش‌ها را دزدیم

سپس قصه و کوهستان پدید آمد

 

از دور که می‌آیی

شعرها از زبان شاعران فرار می‌کنند

و به درخت بالا می‌روند 

که می‌گذری و عزم گندم‌زار داری 

شعر می‌افتد یکی‌یکی

در کتاره‌های دامنت

 

هر کجا که بایستی

دامنت می‌تواند دریا باشد

به هر سو که نگاه کنی

دره‌یی آغاز شود که آفتاب را به مقصد می‌رساند

می‌توانم درخت شوم

که شاخه‌هایش مسیر انگشتانت را دنبال می‌کند

سپس می‌توانیم

نام آن را وطن بگذاریم

 

وحید بکتاش 

شعر معاصر افغانستان 

شعر از رضا ثمین

چه چیزی می تواند یادآوری کند که مرگ 

هنوز از عمودیت درخت آویزان است

از تو پرسیده شد

و پاسخ هنوز از کلمه بیرون نرفته است

بیرون را نگاه کن

و پنجره را که فراموشی 

شیوع یافته

راهی را که به تخت خواب به خواب می رود 

عمود به کدام سمت خواهد رفت

اکنون که روی نبض زمین ایستاده ای

شرق

پر است از دریاچه های که گلوله می آورند

با جسدهایی که به دنبالش...

غرب

انعکاس بال زدن جغد هاست

که ویرانه ها رهای شان نمی کند

انگشت بگذار و ماشه را

بچکان

تا آخرین قطره

که بالا بیاید ته پیاله تا لب 

گلو کلمه ی دیگر است

که پاسخی از آن بیرون نمی آید

 

رضا ثمین

شعر معاصر افغانستان 

شعری از حامد فایز

 

آفریده شدی

به دست شاعری 

در دریا

و هنوز بوی ماه

تا دور دست‌ها

از متن موج‌های آبی پیرهنت

شعر می‌شود

 

وقتی بدون دهان

حرف می‌زنی

به "دزدان کارائیب‌ِ"

فکر می‌کنم 

که ساعت‌ها آدم را 

به ادامه‌اش 

سنجاق می‌کند

 

ادامه‌ات

رودی‌ست 

که می‌نوشد

تشنه‌گی اسپ‌ها را 

و پل را به تعجب

می‌اندازد

 

پست کن 

به جک اسپارو

دست‌های را

که در گلوی من فرو کرده ای

تا طرح پرچم 

از مد افتاده‌اش را

به‌روز کند

چشم‌هایت

آن دو مروارید سیاه را

به من بفرست

که تنهایی از حدقه برون زده‌ام را

به دریا بریزم

 

حامد فاییز

زمستان ۱۴۰۳

 

روحینا رویش

آیینه‌

مرگ را در صورتم

انتشار می‌دهد

به نبودنت نگاه می‌کنم

تا فراموش شوم

 

در مسیر خنده‌هایم

گلوله‌های زیادی شلیک شده است

زنی شده‌ام

که در رویای رقصیدنش

پیر خواهد شد

 

دنیای خود را جمع می‌کنم

از بین دود و باروت‌ها

می‌کوبمش به دیوار

تو خرد نمی‌شوی

 

هزار تکه شروعم را

اگر در کف دست‌هایت بکارم

مشت می‌شوی

کوبنده‌تر از پیش‌

 

آب‌هایی که تا بند پایت است

از خونم بالا خواهد آمد

آیینه جان!

بشمار نبض ساعتی‌ام را

که بعد از انفجار

صورتم فراموش خواهد شد

روحینا رویش

وحید بکتاش

در شعرهایی که برای مردم نوشتم

و شعرهایی که در آن از مرگ نترسیدم و اندوه را ستایش کردم

در تمام آن‌ها وطن بودی

بیگانه با اندوه

و از تمام زنان زیبای جهان نمایندگی می‌کردی

 

محبوب من!

کلید عاشقانه‌های دشوار

محاصره شده در خشم و جنون و غرور مردان

به هر جای جهان که بروم

بوی گندم‌زار

شر شر آب‌های کوهستان

و کوچ گنجشک‌ها در بهاران

ترا به یادم میاورند

تویی‌که پشت هر پنجره‌یی در کابل نشسته بودی

و مجنون‌بیدها پاسبانت بودند

 

تویی‌که مواظب پروانه‌ها استی

و نگران پرده‌هایی که بر روی بامدادان می‌افتند

گلدان‌ها به امید دستان تو کنار پنجره‌ی شاعران قطار می‌شوند

 

تویی‌که عصیان پس از تو خلق شد

و بعد در نمازهای مردم جا گرفت

 

مردان قبیله‌ی من

به خطا ترا پنهان می‌کنند محبوب من!

هر جا هوایی است

بوی تو می‌پیچد

هر جا خدایی است

مردم به تو ایمان دارند.

 

وحید بکتاش 

شعر معاصر افغانستان